Bazı sözler vardır, hatırlamak bir ömür alır…
“Nereye gidiyorsun,” “Bakmam lazım.” “Rye orada göreceklerin belki de senin ölüm döşeğindeki benliğin olacak. Ne bekliyorsun? Gerçeği mi? Sevdiklerin senin başına toplanmış ağlaşsınlar mı istiyorsun? O aynadan içeri girersen dönüşün olmaz. Gel… Gel sana bu dünyayı anlatayım. Gerçek dünyayı…”
Okumaya devam et “Zirveden Sonra”
Korkularını geceye yaslayıp bekleyemez insan. Düş kırıklığı değil ki bu? Nasıl yürüyebilir geceye güvenmiş, gözü kapalı? Ama ya başka şansı kalmamışsa? Hayattaki tüm ihtimalleri tükenmişse?
Okumaya devam et “Gecenin İçinde”
Konar ailesinin evini nemli Akdeniz havası sarmıştı. Sıcağın en güzel, yalın haliyle hissedildiği bir yer burası, Erdemli. Defne sabahın ilk ışıklarında gözlerini açtı. Odanın iki yanındaki pencerelerin tüllerinde parıltılar oynuyordu. Sinekliklerin hemen ardındaki bahçeden gelen nefis çiçek kokuları Defne için bir mutluluk kaynağıydı. Ankara’nın o sert kışından sonra, daha bahar ayına alışamadan birden yaz ile karşılaşmak… “Kesinlikle yaz ayı en sevdiğim ay,” diye iç geçirdi Defne. Yer yatağını topladı, ince pikesini, çarşafını ve yastığını güzelce yatağının üzerine yerleştirdi. Daha geçen hafta Ankara’da yeni yaşını kutlamış, şimdi ise on dört yaşının heyecanıyla içi kıpır kıpır oluyordu. Heyecanlıydı çünkü bu sene liseye başlayacaktı. Yeni arkadaşlar, yeni bir okul, taptaze hayaller…
Okumaya devam et “Melis”
2008
Tanrıdan dilerim,
Açılmayan gözlerle yatasın ebediyen,
Solgun örtülü hayaletler yanından geçerken…
Yalancı ışığıyla yanan ateş, gizemli ayın altında
Sana uyandım, açılan penceremde, görünen korkunç gecede.
Ve serseri yellerin ağaç tepelerinden gülerek atlamasıyla irkilip doğruldum.
Açık yüreğinin verdiği bana, olmayan perdesiyle, asil gözünün yanında sana ulaşmaya koyuldum.
01/2011
Üzerimde eflatun yıllar, altımda gelecekten fısıltılar,
Haliyle eskimiş paltom, delik ceplerim, içinde üşüyen ellerim.
Ben ki, özgür, başıboş yürürken böyle,
Sorma bana! Neler geçmedi içimden, neler!
Rehberim sedeften ki adı Luna, çoraplarımın her birinde
Koca bir delik. Geçmişin altında gezerek,
Dizeler karalıyordum, sayıp heceleri tek tek.
Ben kırların Parmak Çocuğu, düşler içinde…
Okumaya devam et “Luna”
Dünyaaltı Lügatı…
“Bu bilmediğim üç kelimeden ilkiydi sanki, hayır ikincisi o. Niye peki anımsayamıyorum? Bu belki ondan belki de şundan, ne fark eder? Hem kural koyucular, hem de kural uyucular bu kurallara tapar bilirim. Kuralı bilmeden, yaratıcılarını da tanıyamam demek istedim. Artık pek bir manası kalmadı kurallar dışında hepimiz yargılandığımız için…”
Okumaya devam et “Tesadüf ya da Şans”
Aralık, 2007
1
Kayıp gökten mi geldin, yerin dibinden mi yükseldin?
Ey Dovıl! Lanetlilerin lanetlisi kendin,
Varlığın, korku ve azap saçar kainatın kalbine.
Attığın her adımın ardında ölülerin izini bırakıp gidersin.
Okumaya devam et “AZAD OL DOVIL”
“Tanrı bu yüzün içine her şeyi sığdırmıştı.”
Okumaya devam et “İlk Bakış”
Hangi dilde konuşuyordu kaderim? Pek suskundu mazide, şimdiyse sanki benimle alay ediyor. Kullandığı bir çeşit işaret dili ama bu şekilleri sürekli değişen vücudumun kızarık kabartıları anlamsızca benliğime ilerliyor gibi. Sanki beni ele geçirdiğinde zafer kazanacakmış gibi usanmadan varlığını sürdürüyor bu illet! Yalnızım, bu lanet çağda. Tek gerçekliğim benim saygın yaralarım, beni tanıyan anılarım, yol göstericim…
Okumaya devam et “Dil”