2008
Pespembe bir yolda yürüyordu, gün doğarken. Adı…
– Adım Tatlı Pembe!
Evet, sarı, kırların düğünü kadar şen kokan saçları vardı, boynuna uzanan ve de kıvırcık…
– Adım kuytularda yetişmiş nisan yemişinden gelir, sessizce açan, Mashera çiçeğidir…
Evet. Gözleri, bir okyanus temsili, geleceğin mavisini fısıldar, dudakları kelam okuyan, arp çalan, birer huri selamı…
– Gerçekten, bu böyledir. Ya da güneş öyle söylemiştir. Ama o yeterince suskun. Ben daha az fedakar Ay`a bakmayı yeğlerim. Ama onu görmek, bilmekten zor olsa da, şimdi yükseliyor adı taşlara yazılı…
Üzgünüm, daha fazla anlatamam bu kızı… Kendisi olsa olsa bir mart yıldızı. Hani o küsen kendinden geçmiş, viranelerden değil. Ama hep bunu söyler durur…
