2002
‘‘Hüzünle çıkmıştım yola. Bir umuttu belki bendeki belki de bir istekti bana ait.
İnancım bana ağır geliyor beni sıkıyordu belki hayali belki de ruhi bir beyit.
Lakin yine yanılmış yine şaşırmıştım. Sonunda olmaz olmuş aşkı bulmuştum saf ve duru.
Artık anlamıştım gerçeği. Sondaki başlangıcı görmüş, huzuru bulmuştum. Hatırlamıyordum ne bir anı ne de bir soru.
Loş bir ışık içinde geçirdiğim ömrüm özünde aydınlanıp kutsallığı bulmuştu. Parlıyordun aynı bir yıldız gibi, sonra oldun bir ateş koru.’’