Yazar: Laumar

"Kendimle uğraştım bütün ömrümce; kendimi inceledim kendi yapıtım aynalarda. Gün geldi yalnız ben yaşadım, bir tek ben vardım var olan. Kendimi gördüm kitaplarda, kişilerde, hatta duvarlarda: sonra kahramanca bir umursamazlık kapladı içimi, kahramanca bir hafiflikle o gezgin ruhumu kumara sürdüm ve üst üste kaybettim."

Selçuk Tunalı

Geçit vermez pişmanlıkları yolundan sapanların, tan vakti meydanlarla baş başa konuşanların, yağmurda koşup da toprakta boğulanların, bir tutam zehir için umut ekenlerin ve ötekilerin krallığında yazgılarını zincirleyenlerin. Beni çepeçevre saran, yumuşak ve koruyucu bütün katmanlarıma…

Samimi olalım, hakikatin izinde ne denli yol kat ettik? Kaçını ardımızda bıraktık perdeleri kapalı pencerelerimizin, hâlâ bir yerlerde volta atan hayaletlerimizin? Ters düz olmuş çocukluğumuzun yetişkinliğinde zamanı neden üzerimize yığılan bir zindan görerek her yöne parçalamak istedik? Çok değil bir kulaç atışı mesafede değerli hayatımızın döngüsü.

Okumaya devam et “Gölgemür”

‘‘Seni bir daha sevmeyecek,’’ diyorum kendi kendime. Ayağımın ucunda fotoğrafı, altın gülümsemesi içimi ısıtıyor. Dalgalanan sarı saçlarına gözlerimi sımsıkı yumuyorum, unuturcasına başımı sallıyorum. Bu en soğuk temmuz ve sensiz geçecek tek doğum günüm. Yumak yumak çamur akan dar sokağın başındayım. Temiz bir gürültüsü var yağmurun. Kafama düşen dal parçası kıpırdıyor, omzumda göz göze geliyorum başını kaldırmış çıyanla, yerimden sıçrıyorum ardından sırt çantamın askılığında gözden kayboluyor. Çantamı yumruklamaya çalışıyorum, yetmiyor onu yere atıp tekmeliyorum ağzımdan küfürler saçarak. Bir kara kedi sokuluyor, sürtünerek bakışlarını dikiyor. Hafif ılık bir esintiyle başımı kaldırıp yokuşun sonuna bakıyorum ve ötesindeki buluta gömülmüş biçimsiz viranelere. Oralarda bir yerde benim dairem. Bir fırtına koptu kopacak, ardımdaki koyuluklar gökyüzünün yarısını geceye çevirmiş. Baştan aşağı kirlenmiş çantamı sırtıma atıp, tırmanıyorum. Ayaklarım çoktan uyuşmuş ama en azından şikâyet etmiyorlar. Böğrümü acıttı bir dirsek. Nefes nefese bir kız çocuğu çözülmüş kırmızı bağcıklarına aldırmadan koşarak yanımdan geçiyor, peşinde kara kedi. Kocaman açtığı sıska bacakları balçığa bata çıka gidedursun annesi onu yakaladığı gibi evin içine çekiyor hücum eden akıntıya aldırmadan ve kapıyı suratıma paralıyor. Pencere pervazına atlıyor kara kedi.

Okumaya devam et “Yeni Oda”

01/2021

Sürümden kovulalı kaç gece oldu bilmiyorum. Kokularını hala alır gibiyim koca ormanda. Gençliğimin kestane ağacı belinden kırılıp yanında biten yeni çamın tepesine yığılmış. Su içmeye iniyorum, mezarının altında ağlayan çaya. Dikenli böğürtlen dalları tenimi gıdıklıyor. Şu karanlık yüzde kimin tam karşımda duran, her an hasmını öldürecekmiş gibi korkunç.

‘‘Dorgoo…’’

Kıpırdayan toprağın homurtusunda telaşa kapıldı ayaklarım. Suya düştüm devrilip.

‘‘İkimiz de kör sayılırız artık eski dostum.’’ dedi yeni sarsıntı.

‘‘Seninkilere ne oldu?’’ Başıma birkaç yaprakla kestane düştü, şimdi de ben homurdandım.

‘‘Bir hastalık türedi toprakta, kötülük kol geziyor Dorgo. Hissedebiliyorum onları, dostlarım uzaklardan bağırıyor. Geliyorlar… Senin için geliyorlar Dorgo… Eskisi kadar güçlü ve çevik olmadığını biliyorlar. En zayıf olanı…’’

‘‘Ben zayıf değilim!’’

‘‘Dorgo! Beni dinle…’’

‘‘Ne? Kim konuşuyor? Dinlemiyorum!’’ Homur…homur…homur…homur…

Okumaya devam et “Bir Son Yalnızlığı”